Οι νονοί που γίνονται δεύτεροι γονείς…

           Μανίτσα Ιφιγένεια - Παιδαγωγός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Ψυχολογία
​
«Κοιτάξτε ψηλά και χαμογελάστε σε όσους απόψε δεν είναι δίπλα σας. Σε όσους "έφυγαν" για λίγο. Μέχρι να ανταμώσετε ξανά. Καλή Ανάσταση». Το είδα πέρυσι αναρτημένο σε κάποιο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (υποσχέθηκα όμως ότι σήμερα δε θα συγκινηθώ!). Υπήρχε λόγος, ξέρεις, που συγκινήθηκα όμως τότε… Κάθε φορά, τέτοια εποχή, σκέφτομαι πολύ το νονό μου που ήταν και αδερφός της γιαγιάς μου. Τον έχασα όταν ήμουν πολύ μικρή, νομίζω τριών χρονών. Το περίεργο όμως είναι, πως αν και κοντεύω 27 πλέον, έχω αναμνήσεις από το νονό μου: Θυμάμαι να μου μιλάει και να με κρατάει αγκαλιά. Είναι ένας άνθρωπος που σίγουρα αν ζούσε θα ήταν ουσιαστικό στήριγμα για εμένα.

Τέλος πάντων, μην αρχίσουμε τα δακρύβρεχτα γιατί είμαι ένα πολύ τυχερό «παιδί» και έχω να καμαρώνω γι’ αυτό! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου φωνάζω «νονό μου» και «νονά μου» τους καλύτερους φίλους των γονιών μου, οι οποίοι βάφτισαν την αδερφή μου, αλλά ανέλαβαν κι εμένα! Δώρα πάντα στα γενέθλια, στις γιορτές, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ακόμη και τώρα παίρνω λαμπάδα και δώρα κι άλλα πολλά. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε σύγκριση με την αδερφή μου και πάντα μας αντιμετώπιζαν το ίδιο. Δώρα έπαιρνα, όμως, και από την άλλη αδερφή της γιαγιάς μου και την κόρη της οι οποίες, επίσης, μου στάθηκαν πάρα πολύ και πάντα είναι δίπλα μου, σαν δεύτερες νονές! Όχι, πείτε μου, ποιο παιδί είναι τόσο τυχερό;

Μιας και φτάνουν οι μέρες του Πάσχα και της Μεγάλης Εβδομάδας, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως όταν γίνεσαι νονός ή νονά σου έχει δοθεί η μεγαλύτερη ευλογία. Πολλές κουμπαριές γίνονται «από υποχρέωση» ή αποφασίζονται μέσα σε μία στιγμή. Η βάφτιση δεν είναι ένα πάρτι στο οποίο θα κοιτάξουμε ποιος θα ντυθεί καλύτερα ή ποιος θα αγοράσει το ακριβότερο δώρο και μετά θα ξεχάσουμε το παιδάκι. Κατά τη διάρκεια αυτού του μυστηρίου, αναπτύσσεται ένας σημαντικός δεσμός μεταξύ του νονού και του παιδιού. Πρόκειται για μία σχέση ζωής η οποία θα ακολουθεί πάντα και τη μία πλευρά και την άλλη.

Είναι επιτακτική ανάγκη το παιδί να μην νιώθει μόνο του και ότι αυτό δεν έχει νονά και νονό, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά! Οι νονοί πρέπει να του υπενθυμίζουν συχνά την παρουσία τους και ότι αποτελούν ένα δεύτερο στήριγμα, μετά την οικογένεια. Το θέμα δεν είναι ποιος θα σου πάρει το σοκολατένιο αυγό το Πάσχα ή ποιος θα σου δώσει το καλύτερο δώρο. Από την προσωπική μου εμπειρία ως βαφτιστήρι, αλλά και ως νονά πλέον, για τα παιδιά δεν έχει αξία ένα ακριβό δώρο, αλλά και μόνο η σκέψη ότι ο νονός και η νονά είναι εκεί και τα σκέφτηκαν αυτές τις άγιες μέρες.

Όταν γίνεσαι νονός, δεν τελειώνουν, φυσικά, οι υποχρεώσεις σου όταν πάρεις τα δώρα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Με το βαφτιστήρι ή τα βαφτιστήρια μας είναι όμορφο, αν δεν μπορούμε να περάσουμε πολύ χρόνο μαζί τους, να κάνουμε κάποιες δραστηριότητες μαζί όταν βρισκόμαστε, τις οποίες θα θυμούνται για πάντα. Ακόμη όμως κι αν δεν μπορείς για αρκετό καιρό, ίσως για ένα χρόνο και παραπάνω, να βρεθείς μαζί του, είναι σημαντικό να παίρνεις τηλέφωνο και να ενδιαφέρεσαι για την πρόοδο του στο σχολείο, τη γενικότερη συμπεριφορά του, αλλά ακόμα και πόσους πόντους ψήλωσε από την τελευταία φορά που το είδες κι άλλα τέτοια, τα οποία μπορεί να ακούγονται χαζά, αλλά δείχνουν μόνο αγάπη και ενδιαφέρον. Μία ιδέα, επίσης, η οποία πρόσφατα γεννήθηκε στο μυαλό μου, είναι να αρχίσω να στέλνω κάρτες στη μικρή μου με φωτογραφίες του Λονδίνου και διάφορα σχόλια για να αρχίσει να συνειδητοποιεί, τώρα που μεγαλώνει, που βρίσκονται οι νονές της και τι ακριβώς κάνουν.

Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη στη δική μου βαφτιστήρα, την οποία ήδη προανέφερα, γιατί πλέον ζω αρκετά μακριά της και δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί της όλα αυτά που καταφέρνει κάθε μέρα. Πρέπει να ευχαριστήσω όμως και τη μαμά μου, η οποία έχει αναλάβει δυναμικά, τώρα που λείπουμε, το ρόλο το δικό μου και της αδερφής μου. Προσπαθώ, όποτε βρίσκομαι στην Ελλάδα, να κάνω κάθε φορά διαφορετικά πράγματα μαζί της, γιατί θέλω να τις αποτυπωθούν πολλές αναμνήσεις στο μυαλουδάκι της μαζί μου, αφού είναι το πρώτο μου παιδάκι. Αυτό είναι, άλλωστε, που κρατάνε πάντα στο τέλος όλα τα παιδιά: Όχι ποιος πήρε το πιο ακριβό ή το πιο μεγάλο δώρο, αλλά ποιος ήταν δίπλα τους και τα σκέφτηκε, όταν κάποιος άλλος δεν το έκανε.

*Για οποιαδήποτε πιθανή απορία και επικοινωνία αφήνετε τα σχόλιά σας από κάτω. Σας ευχαριστώ!