Η ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ 2019; ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…

Μανίτσα Ιφιγένεια - Παιδαγωγός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και υποψήφια διδάκτωρ στην Ψυχολογία

         Αποχαιρετήσαμε το 2018 και καλωσορίσαμε όλοι με μια ποικιλία ευχών το 2019. Υγεία ευχηθήκαμε, αρχικά, όλοι και πραγματικά πιστεύω πως για τους περισσότερους από εμάς φαντάζει ως η απλούστερη αλλά και σημαντικότερη ευχή! Ναι, υγεία εύχομαι κι εγώ σε όλους σας και το 2018 μου απέδειξε περίτρανα πως η υγεία μας δεν είναι ένα δεδομένο αγαθό. Επιτυχία εύχομαι, επίσης, σε όλους εσάς ώστε να μπορέσετε να πραγματοποιήσετε τους πιο υψηλούς στόχους σας και τα πιο τρελά σας όνειρα! Τύχη; Να ευχηθώ και τύχη σε όλους σας, αν και είμαι από τα άτομα που πιστεύουν ότι την τύχη μας την καθορίζουμε οι ίδιοι και οι επιλογές μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάνω πάντοτε τις πιο σωστές επιλογές.
            Φέτος κατέληξα, όμως, ποια είναι η σημαντικότερη ευχή για εμένα και θα σου εξηγήσω γιατί το πιστεύω. Πού ξέρεις, ίσως και να σε πείσω ότι έχω δίκιο! ΑΓΑΠΗ λοιπόν! Να γίνει το 2019 η αφορμή να μάθουμε να αγαπάμε περισσότερο και να το δείχνουμε. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης και αναφέρομαι σε όλες αυτές. Να μάθουμε να σεβόμαστε το διπλανό μας και τις ανάγκες του. Να εκτιμούμε αυτά που μας δίνονται απλόχερα και να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ: Κανένας μας δεν είναι δεδομένος σε αυτή τη ζωή. Να εκτιμούμε τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας και να τους θαυμάζουμε: Ναι καλά διάβασες… Να θαυμάζεις τους γονείς σου που σε μεγάλωσαν και μπορεί να στερήθηκαν οι ίδιοι για να έχεις εσύ, να θαυμάζεις το σύντροφό σου που σε ανέχεται, τα αδέρφια σου που στέκονται βράχοι δίπλα σου, τους φίλους σου που νοιάζονται για εσένα, τους συνεργάτες αλλά και τους εργαζομένους σου με τους οποίους δουλεύετε μαζί έχοντας κοινούς ή παρόμοιους στόχους. Λείπει αυτό στις μέρες μας, αφού κοιτάμε μόνο πώς θα φάμε ο ένας τον άλλο! Ο θαυμασμός και η εκτίμηση είναι απαραίτητα συστατικά για τη δημιουργία υγιών ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως σου λέω να είσαι αφελής: Απομακρύνσου από καταστάσεις και ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μειονεκτικά γιατί στο έχω ξαναπεί… Είμαστε μοναδικοί, ο καθένας μας είναι ξεχωριστός με τα προτερήματα και τα ελαττώματα του. Δεν αξίζει σε κανέναν μας να τον υποβιβάζουν, ούτε να τον «γδέρνουν» χωρίς λόγο. Από την άλλη, αν αισθάνεσαι ότι πρέπει να αλλάξεις, είναι η ευκαιρία να το κάνεις τώρα. Ουσιαστικά είναι μία απλή ημέρα στο ημερολόγιο. Πόση δύναμη, όμως, μπορεί να κρύβει; Γίνεται η αφορμή για αλλαγές ή, τουλάχιστον, για υποσχέσεις ότι θα γίνουν «τεράστιες» αλλαγές στις ζωές μας.
            Διάβασα κάτι πολύ ευχάριστο τις τελευταίες μέρες, ότι μειώθηκαν το 2018 τα θύματα από καρκίνο του μαστού. Πότε θα είναι η χρονιά που θα μειωθούν, επιτέλους, τα θύματα από πολέμους;
          Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που παλεύουν με χρόνια νοσήματα, είτε βγουν, στο τέλος, νικητές είτε γίνουν άγγελοι. Έχουν το δικό τους «φως» το οποίο λάμπει πάντοτε. Δεν το βλέπεις όμως αυτό το «φως» σε ανθρώπους με κατάθλιψη.. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι πρώτοι έχουν να ελπίζουν σε κάτι, να περιμένουν το δικό τους θαύμα. Πονάνε, κλαίνε, απελπίζονται, αλλά υπάρχει η ελπίδα. Οι δεύτεροι, όμως, έχουν πάψει να ελπίζουν από καιρό και είναι δική μας ευθύνη, ευθύνη όλων μας, να μειώσουμε αυτά τα θύματα. Πότε θα μάθουμε να λέμε πιο συχνά «σ ’αγαπώ» και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον; Κάνε την αρχή σήμερα και ξεκίνα να βοηθάς κάποιον που το έχει ανάγκη: Δεν εννοώ υλικά αλλά και συναισθηματικά. Βοήθα κάποιον να αισθανθεί καλύτερα γιατί με αυτό τον τρόπο θα αισθανθείς κι ο ίδιος καλύτερα. Από την άλλη, αν νιώθεις αδικημένος και πως δεν αγαπιέσαι αρκετά, πάλεψε να εδραιώσεις ουσιαστικές σχέσεις με άτομα που σε νοιάζονται. Μην χαραμίζεις κι αυτόν τον χρόνο με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μόνος και κενός.
            Μου λείπει η εποχή που ήμουν πολύ μικρή και τους αγαπούσα όλους, χωρίς να το σκεφτώ δύο και τρεις φορές. Μου λείπει η εποχή που γελούσαμε δυνατά και δεν χρειαζόταν να κάνουμε αρνητικές σκέψεις για το διπλανό μας. Μου λείπει η αθωότητα που βλέπω στα μικρά παιδιά: «Μ ’αρέσουν η προφορά και τα μαλλιά σας miss Manitsa», μου είπε ένας μαθητής μου με αυτισμό και ήταν ό,τι πιο ωραίο άκουσα εδώ και καιρό. Αυτά τα αθώα σχόλια μπορούν να φτιάξουν τη μέρα κάποιου. Γιατί οι άνθρωποι μάθαμε να εστιάζουμε μόνο στα αρνητικά και να παραπονιόμαστε; Πού πήγαν η καλοσύνη, η αλληλεγγύη, η εκτίμηση; Ζούμε, όπως σου έχω ξαναγράψει, μόνο μία φορά και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως αυτό το λέω συνέχεια. Δεν υπάρχει χρόνος σε αυτή τη μία φορά για στεναχώριες, κακίες και μιζέριες.
           Κι αν, τελικά, το 2019 μας επιφυλάσσει «άσχημες» εκπλήξεις; Θα τις αντιμετωπίσουμε μαζί κι όχι ο καθένας μόνος του. Αυτό εύχομαι, λοιπόν, περισσότερο από όλα για το 2019. ΑΓΑΠΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΑΓΝΗ, να από αυτήν που τη διαιρείς, αλλά μετά στο μέτρημα σου βγαίνει παραπάνω! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που λένε: Όταν η αγάπη μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται.
 
Σας φιλώ γλυκά και καλή χρονιά σε όλους σας,
Ιφιγένεια ΧΧΧ
​